Existencia

Un día pola mañá abres os ollos e daste conta de que non estás na mesma casa onde vivías onte, nin coa xente que queres estar, que as paredes están vacías, e vai frío, e sínteste só e perdido. Non te recoñeces, non recoñeces o teu sitio.

Levantarse é o momento máis duro do día. Non queres ver a ninguén nin falar con ninguén. O movemento vertixinoso da xente que te rodea provócache malestar, angustia, porque agora a túa vida pasa a cámara lenta.

Pensas que as palabras carecen de interés, que os demáis rin demasiado. O ruído do exterior vólvese enxordecedor, pero á vez percíbelo moi lonxe.

Na túa burbulla só colles ti, porque só ti te entendes e comprendes o que sintes.

O esgotamento anímico chega, e do aire que respiras parece que unicamente o 10% é osíxeno.

Recordas a túa infancia, sentado nos xeonllos de alguén a quen querías moito e xa non está, e necesitas volver a sentir esa protección. Na túa cabeza aparecen aquelas mans engurradas, que sempre estaban para levantarte se caías, e agarimarte se chorabas.

E pensas nas persoas que che gustaría ver no último segundo da túa vida, e que probablemente non vaian a estar nese instante.

E miras ao aire vendo como as palabras gardadas durante todo este tempo saen polo furado cada vez máis grande do teu corazón e alónxanse voando, mentres ti quedas vacío no tempo e no espacio.

Sí, como un kiwi, cando lle quitas o de dentro e queda só a pel.