C M F W

Fotografía: Laura Baena

Fitting, catwalk, paillettes, look, backstage, kissing room...forman parte da terminoloxía que se escoitou fai uns días nos medios de comunicación co motivo de imformar sobre a Cibeles Madrid Fashion Week, celebrada no recinto de exposicións IFEMA na que se presentaron as "novas" tendencias para a temporada Primavera/Verán 2011.

E digo "novas", entre comiñas, porque esta edición foi especialmente criticada pola escaseza de creatividade, porque todo é máis do mesmo. Debe ser que estamos demasiado afeitos a percibir estímulos externos nos medios e ferramentas de comunicación de maneira que nos saturamos, ou que, debido á crise ou ao aburrimento, os deseñadores nacionais foron dando ás baixas...

Eu particularmente non quero meter a todos no mesmo saco, porque creo (ou quero crer) que ainda existen empresas con valores e filosofía propia, e que son fieis aos seus principios creativos. Cando se comeza a pensar unicamente no comercial, é o principio do fin.

Parece ser que o gran problema débese a que a algúns faiselles a boca auga pensando no negocio da pronto moda, e deberían ter claro que unha firma que presenta prêt-à-porter para determinado sector con nivel adquisitivo medio-alto non pode pretender abarcar o nicho de mercado das grandes empresas de moda low cost, e ao mesmo tempo que non varíe a percepción do consumidor sobre o seu producto.

O resultado e un "quero pero non poido". Unha pasarela que ten a intención de compararse con Londres, París, New York ou Milán, pero que realmente está bastante floxa, en canto a organización, espacio, patrocinadores, etc.

O recorte presupuestario tería algo que ver, pero por onde hai que empezar é polo material que se mostra. Se cremos no que facemos, e no que vendemos, despertaremos o interés no exterior.

Necesítanse ideas frescas, e nunca baixar o nivel, nin a garda. Crucemos os dedos para que en breve esto deixe de ulir a rancio, xa que internacionalmente, ata o de agora, a moda española esté valorada como de alta calidade, e para que esto non acabe hai que seguir tirando do carro.

O sabor de boca que me deixaron as catro edicións ás que tuven a oportunidade de asistir: demasiado postureo e poucas noces.

Seabear

Seabear nace no 2007, despois do proxecto en solitario do seu cantante (tamén pintor e ilustrador) Sindri Már Sigfússon.

Aínda que non semellan nada pretenciosos, a súa fama aumenta considerablemente en 2008 cando os creadores da serie Gossip Girl utilizan unha das súas cancións para un dos episodios.

Estes islandeses mesturan o folk propio do seu país con notas de indie-pop e rock e o resultado son cancións que poñen os pelos de punta como I'll Build You a Fire, ou que fan agradable o momento como a divertida Arms.

Tiven a oportunidade de velos en directo o pasado mes de marzo na sala Festaal Kreuzberg en Berlín. Foi un concerto animado e mostráronse moi próximos ás case trescentas persoas que formábamos parte do público.

Un dato interesante é que ademáis de facer música esta banda está directamente conectada coas artes gráficas: os seus membros son ilustradores, pintores, etc. Por este motivo a imaxe que transmiten resulta extremadamente coidada, nórdica con toque naïf, sempre facendo referencia á natureza. 

Para saber máis sobre o traballo de Sindri Mar pinchar aquí, e para ver os traballos da súa muller Inga pinchar aquí.