Ignoro se as persoas, refírome aos Galegos en xeral, coñecen o verdadeiro significado do nome “Sargadelos”. Dende logo, e segundo as perspectivas, todo parece indicar que a meirande parte non saben, ou non lles interesa saber, o que a fábrica de cerámica fixo por nós nas últimas catro décadas.
Sargadelos non é unicamente unha marca, non só é unha cerámica de calidade. Sargadelos é desenvolvemento, modernización, investigación, innovación pero sobre todo é cultura.
Todos os Galegos temos moito que agradecer, sen embargo deberíamos estar todos chorando porque estes 40 anos están a ser tirados pola borda. Xente que adicou toda a súa vida á empresa quédase na rúa por culpa dunha mala xestión.
Deberíamos sentir todos pena e vergoña, porque ás portas do 2011 estamos peor que fai medio século. O caciquismo, a avaricia e as ansias de poder cegan ao ser humano.
A loita polo primeiro posto significa venderse a calquera precio. Onde están os principios?
Para moitos dos rapaces que nacimos a partir dos 70, a fábrica significou unha porta ao resto do mundo, á cultura, ao desenvolvemento social. Gracias á industria melloraron as comunicacións, as infraestructuras, o nivel socio-económico da zona, etc. pero a mellora tivo especial relevancia noutros ámbitos, reafirmou a nosa identidade e esto afectou a toda Galicia, que se deu a coñecer ao resto do mundo coas súas Galerías en Milán, Bos Aires, etc.
O grupo fundou seminarios e museos en varias localidades como Santiago e A Coruña adicadas a labores de difusión cultural.
Edicións do Castro deu oportunidade a un numeroso grupo de novos escritores que emerxían continuamente.
Mamei Sargadelos dende o meu primeiro día.
De bebé, as papas cominas sempre nun plato fondo da vaixela infantil, que ainda hoxe conservo.
Amasei a pasta de cerámica en numerosas ocasións, xa que a escola tiña un acordo coa fábrica para darnos cursiños de forma gratuíta.
Bañeime moitos veráns na Pía do Xunco, instalacións construídas pola empresa para o disfrute dos seus empleados, familiares e amigos.
Tiven a oportunidade de asistir aos cursiños gratuítos de verán, que duraban todo Agosto e enchían o pequeno pobo de cursillistas chegados de todas as partes do mundo, estudiantes de Belas Artes, artistas, ou simplemente afeccionados.
Todo esto conseguiuse principalmente grazas á labor do seu fundador, Isaac Díaz Pardo, xunto con outras moitas persoas que pretendían difundir a cultura galega por encima de todo.
Eu, persoalmente, empapeime dela dende moi pequena, e estou profundamente agradecida.
En apoio a Sara, miña nai, e a todos os traballadores afectados.
