Mousikē, a arte das musas.

(Gráfica: Carla Cociña)

Música, a arte de organizar sensible e loxicamente unha combinación coherente de sons e silencios utilizando os principios fundamentais da melodía, a harmonía e o ritmo, mediante a intervención de complexos procesos psico-anímicos.

Para min é tristeza, alegría, "pel de galiña", nó na gorxa, bágoas de emoción, ganas de rir, imaxinación, obstáculo en momentos malos, axuda para superar momentos malos, ganas de abrazar, sorrisos, amigos, amor, sol, vida, ganas de bailar moito, moitísimo.

É olor a herba a primeira hora da mañá, olor a sol de primeira hora da mañá, olor a marmelada con pan e manteiga de sábado pola mañá coas ventás abertas, verán, palmas coas mans, máis sorrisos.

É complicidade mentres soan cancións que nos gustan e que bailamos coma se ninguen máis existira no mundo.

O meu mecanismo de caixa de música caeu ao chan e non soa.

Síndrome de abstinencia. Depresores do sistema nervioso central.

"La reacción del organismo ante la abstinencia suele ser, en principio, respiración agitada acompañada de bostezos, lagrimeo, flujo nasal y sudoración; luego se presentan hiperactividad, sentido de alerta exacerbado, incremento del ritmo cardiaco, piloerección y fiebre. Otras manifestaciones son pupilas dilatadas, temblores, escalofríos, dolor muscular, inapetencia, dolor abdominal y diarrea. 

Este cuadro clínico suele aparecer, entre las 8 y 15 horas después de la administración de la última dosis, y también por la administración de un antagonista. El mono alcanza su techo entre las 30 a 50 horas y va desapareciendo progresivamente, pudiéndose resumir en cuatro fases, que regularmente se desarrollan como sigue:

  1ª Fase: Comienza después de la administración de la última dosis, y se pone de manifiesto por lagrimeo, rinorrea (secreción nasal), bostezos, sudoraciones.

  2ª Fase: Aparece "Carne de Gallina", midriasis (dilatación de las pupilas), insomnio, escalofríos, inquietud, nauseas, taquipnea, taquicardia, agitación, temblores, contracciones musculares, ramalazos de calor y frío, dolores en músculos y huesos y anorexia (disminución o perdida de apetito).

  3ª Fase: Intensificándose todos los síntomas de la 2ª fase, apareciendo además, diarrea, dolor intenso en la espalda, deshidratación (pudiendo llegar a perder hasta 2,2 kilogramos de peso al día), orgasmos espontáneos, leucitosis, eosinopenia, hiperglucemia y concentración de ácido láctico elevado en la sangre. La deshidratación a veces origina colapso y muerte.

  4ª Fase: Se intensifican los síntomas de la 3ª fase apareciendo vómitos, diarrea y deshidratación que a veces pueden originar colapso y muerte.

La sustitución de estas sustancias por metadona es el principal procedimiento para superar la abstinencia; de hecho, este fármaco es también un narcótico, pero genera alteraciones menores, se toma con menos frecuencia y puede disminuirse la dosis poco a poco. Asimismo, la naltrexona es útil para la recuperación en caso de dependencia a la heroína, ya que bloquea los efectos de esta droga incluso en dosis intravenosas importantes. Los grupos de ayuda o la terapia psicológica son también de gran utilidad."

Pois eso...

Cando as persoas deixaron de abrazarse

O seu corazón brandiño foise enchendo de dor e facéndose máis duro. A súa pel morna cada vez estaba máis fría e pálida. Polas súas veas xa non corría o sangue coa mesma intensidade, non lle chegaba a forza dos seus latexos. Cada vez a presión oprimía máis o seu peito e a penas lle deixaba respirar con dificultade. Os músculos e articulacións atrofiaranselle porque non recibían a enerxía necesaria para poder moverse.

Houbo momentos na súa vida nos que a paisaxe era de cor verde, azul, amarela, quentaba o sol, existía a luz. Agora todo se tornara negro, gris, escuro e o osíxeno escaseaba.

O tempo pasaba e cada vez costáballe máis moverse, pensar, vivir.

A seca extendíase por toda a superficie terrestre, facía meses que non caía unha gota, a pesar da cor grisácea do ceo. A humanidade rematara cos seus valores. Cada un miraba para sí mesmo loitando por sobrevivir á desolación, pero sen decatarse de que o camiño era o equivocado. O mundo estaba cego de ira, de dor, de medo, de superficialidade.

Pero os seus ollos non. Os seus ollos estaban ben abertos ante a desidia. Soamente as súas bagoas lle facían ver borroso de vez en cando. A soberbia da humanidade causáballe unha inmensa tristeza. A soidade chegaba e esmagáballe o corpo.

Pouco a pouco foi deixando de moverse, de respirar. A súa expresión triste quedou inmobilizada para sempre. A pel volveuse gris, fría e ríxida.

Petrificouse un día ao pasar polo mesmo lugar onde se sentira feliz fai tempo e permaneceu alí dende entón. De vez en cando esvarábanlle bágoas polas meixelas de granito. Foi nese momento cando as persoas empezaron a beber dos seus sentimentos, eses que antes non serviran para saciar a sede daquela xente. Era o único xeito de salvarse.

As súas bágoas seguen sendo a única esperanza para a seca de sentimentos na que o mundo se destrúe cada día.

O día que descubrín que na miña torradora estaba contido o mundo.

(Gráfica: Carla Cociña)

Como cada mañá de sábado ou domingo, días nos que dispoño de tempo suficiente, preparei o almorzo: colacao con leite, torradas, manteiga, marmelada de fresa, e zume de laranxa.
Mentres o leite se quentaba, dispúxenme a colocar as rebandas na torradora. No momento de acendela, reparei en que as resistencias non parecían as mesmas que outras veces, non estaban candentes. Achegueime o máis que puiden para conseguir adiviñar a que se parecía aquelo. De súpeto sentín unha forza extrana que me aspiraba cara o interior do aparato e cando me quixen dar conta, xa estaba deitada enriba da rebanda de pan a uns 500 metros de altura sobre o nivel do mar. O aire dábame na cara, e facía que a sensación de vértigo se me esquecera por veces e pasara a ser relaxante. Primeira parada: onde eu queira.
Agora todo sería máis fácil, sabendo que cada mañá podería mergullarme na miña torradora para viaxar a calquera parte do mundo que eu quixera, e nun intre estar en lugares como o Empire State en New York, a Opera House de Sidney, Notting Hill en Londres, o templo Chichén Itza en México, o monte do Corcovado en Río, etc.
Ter o meu mundo metido na torradora faime atoparme a min mesma cada mañá, con forzas para enfrontarme a un novo día...polo menos sentir algo parecido a cando eres neno e te encontras ben, protexido, porque alguén ao que queres moito te aperta moi forte.

Obxectos e outras ilustracións

(Gráficas: Carla Cociña)

Para promo de IHAFIC

(Gráfica: Carla Cociña)

Portada para cómic

(Gráfica: Carla Cociña)

 

 

 

 

 

 

(Publicada no anuario Creatividade Galega 2008)

Cartel Festa de Polbo-Mugardos

(Gráfica: Carla Cociña)